شايد برخي افراد با اصطلاح «رجعت» آشنايي چنداني نداشته باشند؛ از اين رو، براي آشنايي 
بيشتر با بحث رجعت و ميزان اهميت آن، مطلب را با روايتي از امام صادق عليه السلام آغاز مي‌کنيم و سپس به بحث درباره آن مي‌پردازيم.
امام صادق عليه السلام مي‌فرمايد: «اَلْرَجْعَةُ حَقٌ وَ مَنْ لَمْ يُؤمِن بِها لَيْسَ مِنّا؛[1] رجعت حق است و هركس به آن ايمان نداشته باشد از ما اهل‌بيت نيست.» از اين روايت مي‌توان چند مطلب برداشت کرد:
1. رجعت، حق است؛ يعني امري است كه باطل در آن راه ندارد و تحقق آن نيز حتمي است.
2. هر کس معتقد به رجعت نباشد، از دايره مكتب اهل‌بيت عليهم السلام بيرون خواهد بود.
3. اعتقاد به رجعت بايد در حد ايمان به آن باشد، يعني علاوه بر بيان زباني، بايد به آن معرفت قلبي نيز داشته باشيم.
4. وقتي عدم اعتقاد به رجعت با عدم همراهي با مكتب اهل‌بيت عليهم السلام برابر مي‌شود (ليس منّا)، روشن است كه مسأله رجعت به عنوان ضروريات مذهب قلمداد شده است.
مفهوم رجعت
رجعت در لغت به معناي بازگشتن و بازگردانيدن مي‌باشد؛ اما در اصطلاح ديني و عقيدتي ما، جامع‌ترين تعريف ـ كه از متن روايات برخاسته ـ اين است: بازگشت اهل‌بيت عليهم السلام و مؤمنين خالص و كفار خالص به اين دنيا در زمان ظهور امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف. علت برگشت نيز اين طور بيان شده است که اهل‌بيت عليهم السلام و مؤمنين بتوانند در راستاي تحقق كلمه توحيد و عدل جهاني، حضرت را ياري کنند و از كفار خالص نيز انتقام گرفته شود، كه در واقع، اين انتقام، بخشي از عذاب آنان است كه در اين دنيا آن را مي‌چشند.
امكان وقوع رجعت و شواهد قرآني آن
